بررسی توزیع تنش در طرح های مختلف اوردنچر متکی بر سه ایمپلنت به روش اجزای محدود

مقدمه: به علت مشکلات دنچرها، امروزه اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت رواج یافته‏اند. به رغم موفقیت بالای ایمپلنت، از دست رفتن ایمپلنت هنوز معضل اساسی است. افزایش نیروی وارد بر ایمپلنت فاکتور مهم تحلیل استخوان و از دست رفتن ایمپلنت می‏باشد. این مطالعه با آنالیز اجزای محدود اوردنچرهایی با سه ایمپلنت، به بررسی بهترین طراحی و ترکیب اتچمنت که باعث حداقل استرس در استخوان آلوئول شود، پرداخته است. مواد و روش‏ها: در این مطالعه به روش اجزای محدود، مدل هندسی مندیبل به کمک داده‏های سی تی اسکن تولید گردید و سه ایمپلنت iti در میـدلاین و محل دندان‏های پـرمولار اول قرار گرفت. کـلیه شرائط با اسـتفاده از نرم افزار اجزای محدود شبیه سازی شد. سه طرح درمان bar-ball، bar و ball جهت ساپورت اوردنچر در نظر گرفته شد. حداکثر تنش فون مایزز در سطح کلیه اتچمنت‏ها و استخوان ساپورت کننده با یکدیگر مقایسه شد و خمش مندیبل نیز در طرح‏های مختلف اتچمنت با یکدیگر مقایسه گردید. یافته‏ ها: بیشترین میزان استرس در استخوان، اطراف گردن ایمپلنت و thread‏های فوقانی بود. اتچمنت‏های ball و bar-ball به ترتیب بیشترین و کمترین میزان استرس رانشان دادند. بیشترین میزان استرس در اتچمنت ball در سیستم bar-ball دیده شد و بیشترین میزان حرکت اوردنچر در اتچمنت bar-ball مشاهده شد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد، طرح درمان bar-ball به بهای کاهش stability اوردنچر، باعث کاهش انتقال استرس به استخوان اطراف ایمپلنت می‏شود و طرح درمان ball به بهای افزایش استرس به استخوان اطراف ایمپلنت باعث افزایش stability اوردنچر می‏شود.